Dag 8: Rovereto - Peschiera del Garda

Uw reporter ter plaatse rapporteert vanaf de rand van het zwembad, een pintje bij de hand, en er wordt momenteel gediscussieerd of er een pintje dan wel een gelato gaat geconsumeerd worden.

Voor het vertrek deze ochtend verzorgde de Scherpen nog vlug (allee ja, vlug.....!!!!) een workshop fietshersteling. Ik ben de laatste om hierover een opmerking te mogen maken, maar zelfs ik vond dat het lang duurde om een band, weliswaar een buitenband, te vervangen. De meesten onder ons zochten dan ook een stoeltje om relax toe te kunnen kijken.

De  rit van vandaag zelf had weinig om het lijf, qua moeilijkheidsgraad en vergeleken met eerdere ritten, maar het parcour liep alweer over prachtige fietspaden, voor een groot deel in de vallei van en langs de Adige.

Vooraleer het Gardameer te bereiken diende nog een laatste  nijdige helling bedwongen te worden. Het is duidelijk dat voor de meesten de dagen en de kilometers beginnen te wegen.
Een 8-tal km voor onze bestemming werd nog halt gehouden tussen de wijngaarden van Bardolino en Etienne en Karina toverden een kleine drink in elkaar met tomaat/mozzarella, meloen, chips en, niet te vergeten, een paar flessen prosecco (gekoeld, bij gebrek aan beter door een zak diepvriesfrieten).

In het hotel aangekomen werd geen tijd verloren; iedereen toog noest aan de arbeid en de fietsen werden  ingepakt en onder de vakkundige leiding van de koene Gallier onmiddellijk  in de camionette gestapeld. Intussen zorgden Il Picolino ( de Mini mag niet meer gebruikt worden) en The Wizz reeds voor de treintickets voor morgen, zodat we nu wat kunnen genieten  en relaxen aan "la piscina"

Dit is de laatste blog van deze reis en uiteraard zijn hier maar een paar anecdotes kunnen vermeld en uitvergroot worden; vraag dan ook gerust aan de deelnemers wat meer uitleg over het braziliaans virus,  het weer, het eten, de temperatuur van het bier, de locale wijnen, de  klassementen van de aankomsten op de cols ( nogmaals jammer dat Den Smallen hier geschrapt werd), en nog veel meer.....

Winner overall is Vandi: beste klimmer, eerste platte band (de platte band van de Gallier tijdens het transport naar Basel niet meegerekend), het meeste koms op Strava en de meeste woorden geproduceerd tijdens het rijden, kortom te veel om allemaal op te noemen.

Vandaag 92km aan 27 km/u voor 600 hms.

Dit was het dan. Ik denk dat ik voor iedereen mag spreken als ik zeg dat deze fietsvakantie uitermate geslaagd was. Een woordje van dank is hier dus zeker op zijn plaats; bedankt Philippe, bedankt Geert, bedankt Sven(neken), bedankt Etienne en Karina, zonder jullie was deze reis niet mogelijk geweest.

Dag 7: Belluno - Rovereto

Grote consternatie deze ochtend; blijkbaar had  er  tijdens de nacht een Braziliaans virus toegeslagen in het peloton.
Grootste slachtoffer was den Smallen die met tranen in de ogen in de camionette moest stappen; ABANDON!!!!!

Blijkbaar waren ook de Galliër en de Scherpen getroffen door het virus en ondanks het gezapig tempo, kregen ze het lastig zodra het iet of wat bergop ging. Zowaar werden ze  meedogenloos achtergelaten, zelfs door Jo Frituur, die op deze manier zijn moment de gloire moch beleven. Iedereen leefde enorm mee met deze ongelukkigen en steunde hen zoveel mogelijk. Pepperoni en Wimmeken offerden zich herhaaldelijk op en duwden hen opnieuw tot bij de grupetto.

Met weemoedige benen fietsen we langs dorpjes met liederlijke namen zoals Seren del Grappa en Bassano del Grappa. De Monte Grappa lieten we deze keer, wijselijk, links liggen. De streek van de Grappa zal wel voor immer in ons geheugen gegrift blijven.

's Middags sloot ook de Smallen zich weer aan bij de groep, jammer genoeg buiten wedstrijd, en het ging rustig verder over prachtige fietspaden in een formidabele natuur.

De Galliër voelde zich wat beter en voelde zijn moment gekomen om over te gaan tot business as usual en het tempo vooraan wat te komen "bespelen".
Hij werd echter kordaat door de Krul tot de orde geroepen met de opmerking "gij zijdt veel sympathieker als ge ziek zijdt" en al mokkend ging de fiere Gallier opnieuw achteraan de groep plaats zoeken.

Bleef na het middagmaal de enige noemenswaardige klim te vermelden - heel leuk met volle maag en benen - aan 10 % gemiddeld met een piek tot 20 %.
Daarna werd mooi binnengereden over, het wordt vervelend misschien, alweer fantastische fietswegen.

Uiteindelijk 120 km gereden aan 27 gemiddeld en 1000 hms.

Morgen D-day. 

Dag 6: Badia - Belluno

Iedereen goed aangekomen. Vertrekken valt nog te bezien :-)

Het wonder is vandaag geschied: om 8.15 u zat iedereen al op de fiets voor deze koninginnenrit; de match van de Rode Duivels 's avonds, zat daar ongetwijfeld voor iets tussen. 

Jo Frituur had besloten om vandaag de debatten vanuit de camionette te volgen, maar de  9 anderen lieten zich niet afschrikken  en verorberden al het lekkers dat op de menu stond: achtereenvolgens  werden de Campolongo (een mooi voorgerecht), de Pordoi (de primo piatto),  de Fedaia (secondo piatto) en tot slot de Staulanza, een zwaar op de maag liggend dessert waarvan de Krul zich op de top afvroeg welke idioot die berg zo gemaakt had, opgepeuzeld.
Vooral de Pordoi liet een onuitwisbare indruk na: 10 km genieten met fantastische vergezichten en een mooie asfaltweg die zich tussen de typische dolomietencols slingerde. Wat mij betreft de mooiste klim die ik tot nu toe mocht beleven.
Na 80 km stonden al 2600 hms op de teller.
Op de afdaling van de Staulanza werd  met 92 km/u het snelheidsrecords van de reis opgetekend.

Na het middagmaal vond den Smallen het nodig onmiddellijk alle registers open te trekken, dit tot groot ongenoegen van Pepperoni die  (vrij temperamentvol en met de nodige uitleg)  zijn ongenoegen luidkeels  te kennen gaf en zelfs de remmen dichtkneep.

Vervolgens ging  het in sneltreinvaart  richting Belluno waarbij de snelheid niet onder de 40 km u daalde.

Het hotel was weer ok en na het uitladen begon de zoektocht naar een plaats waar we onze Duivels konden aanmoedigen. Uiteindelijk misten we de 1ste helft, maar eind goed al goed, we hebben gewonnen.

Vandaag 149 kmop de teller aan 26 km/u gemiddeld en 2800 hms.

Dag 5 San Leonardo - Badia

Gisteravond  met enkele die hards een ietsiepietsie later in bed dan de vorige dagen en één glaasje meer gedronken, met als resultaat dat iedereen zalig had geslapen. Iedereen, behalve dan de Galliër die er geen probleem mee had op een veldbedje te gaan liggen en daarna kwam klagen dat hij geen oog had dicht gedaan.

Vertrokken uit het schitterende hotel (behalve het veldbedje) ging het direct bergop voor 21 km Jaufenpas.

Een prachtige gelijkmatige klim met fantastische vergezichten over zonovergoten bergen maakten deze klim een unieke belevenis. Het extra glaasje had de Adelaar van de Peperstraat blijkbaar deugd gedaan en hij dartelde naar boven als weleer.

Op de top,  1400 meter hoger, was het wel eerder frisjes. Dit hield echter zelfs onze Kleinsten deze keer niet tegen om onvervaard de afdaling aan te vatten. Bewondering alom van alle anderen was zijn deel bij aankomst beneden.

Na 60 km werd er gemiddagmaald (opnieuw een mooi rustig plekje) en daarna ging het verder over prachtige fietspaden weg van de wegen (niet te vergelijken met de fietspaden bij ons); onze parcoursontwerper bewees hier eens te meer dat hij zijn bijnaam "The Wizz" meer dan verdient.

Met nog 25 km te gaan ging het dan in stijgende lijn richting Badia, voor een groot deel langs een rivier stroomopwaarts.

Net als gisteren werd mooi in groep gereden (de sfeer is nog altijd "good") maar hotelverantwoordelijke Philippe had nog een verrassing in Petto. Het weggetje naar het hotel liep steil omhoog en er werd gespurt dat het niet schoon was; bleek echter dat het weggetje langer was dan gedacht, met stukken van 20 %. De derailleurs moesten het bekopen en de kleinste verzetjes bewezen hun nut. Resultaat was dat iedereen met totaal verzuurde benen van de fiets wankelde.

Het hotel is weer picobello  (bravo Scherpen) en de Galliër mocht zelfs zijn voor hem voorziene veldbedje omruilen voor een echt bed.

Vandaag 108 km gefietst voor 2660 hms (dus toch iets zwaarder dan verwacht) en een gemiddelde van 23 km/u. 

Morgen de koninginnenrit: 4 cols te verorberen en een stuk boven de 3000 hms.

En nu is het voetbaltime.


Fotos: https://plus.google.com/u/0/photos/101731585125100392283/albums/6024057168286489457?sort=1

dag 4 : Livigno - San Leonardo in Passaria, zon 15/06/2014

Vandaag voor het eerst vertrokken in slechte weersomstandigheden: lichte regen (piove debole, zoals ze in Italië zeggen) tijdens de eerste 2 klimmen (zonder Jo Frituur, die wijselijk had besloten in de camionette plaats te nemen tot net voor de Stelvio). Bij de laatste afdaling naar de Stelvio echter gingen de hemelsluizen pas echt open. Het wegdek was één glibberig oliespoor en versteven van de kou werd de levensgevaarlijke afdaling gelukkig door iedereen veilig afgehaspeld.

Bevend en bibberend werd de echte klim dan begonnen (met Jo) en al vlug bleek dat de massage door de mooie Lucilla niet het verhoopte resultaat teweeg had gebracht bij de Adelaar van de Peperstraat.
Gelukkig was het opgehouden met regenen, maar het was enorm zwaar, vooral dan de laatste 3 km. Boven was het 3°C en na wat warme kledij aangetrokken te hebben, werd onmiddellijk de afdaling aangevat.
Volledigheidshalve de volgorde op de top van de Stelvio: Tom Strava,den Smallen, de Galliër,de Wizz, Wimmeken, de Scherpen, de Krul, de Adelaar, Jo Frituur. Voor Jo had deze prestatie een extra-emotionele betekenis (opgedragen aan iemand die hij koestert in zijn hart) en dit maakte zijn vakantie alvast supergeslaagd ( wel blijven rijden de volgende dagen hé, Jo).
De aandachtige lezer zal merken dat één naam ontbreekt, maar aangezien onze Kleinen boven in de camionette gestapt is (lekker warmpjes tegen de boezem van Karina), werd hij geschrapt uit de het klassement.

Na een afdaling van meer dan 20 km kwamen we beneden aan en de "leaders" hadden een idyllisch plaatsje gevonden in  Prato, met een terrasje en bankjes, en iedereen deed zich tegoed aan het zonnetje dat inmiddels was doorgebroken; de dorpelingen konden genieten van een ware verkleedpartij en iedereen was weer blij, behalve dan de hond waarvan de staart mocht kennismaken met het volle gewicht van de Adelaar.

Het ging daarna ongeveer 40 km licht bergafwaarts, langs een bergrivier over een prachtig fietspad en in Italië hebben ze nu ook kennis gemaakt met een versie van het Scheldepeleton: het Adigepeloton.

De laatste 25 km gingen opnieuw lichtjes bergop maar er werd mooi gedisciplineerd in groep naar het hotel gefietst. We konden in het (alweer prachtige) hotel op het terras in het zonnetje van een biertje genieten om daarna enthousiast de fietsen liefdevol te verzorgen.

Vandaag 155 km aan 23,8 gemiddeld en 2677 hms.

Morgen naar Badia voor een op papier lichtere rit (wel starten met Jauffenpas, 1400 meter naar omhoog).
En nu (nog) een glaasje witte wijn ledigen en vlug gaan slapen.

Dag 3: Valbella - Livigno, zat 14/06/2014

Vanochtend opgestaan, aan de ene kant schitterende bergen in de zon, aan de andere kant nevels en grauwe, eerder vochtig uitziende wolken.
Iedereen bij iedereen te rade welke kledij aan te doen en wat mee te nemen.

Uiteindelijk met het klassieke half uurtje vertraging vertrokken en na een kleine km stijl bergaf telefoon van een Karina in alle staten:  "de camionette staat
in panne, ze start niet meer". de 5 beste klimmers mochten terug naar boven om ze in gang te duwen,maar uiteindelijk mochten ook de anderen nog eens naar boven om daar te zien dat de problemen net opgelost waren.

Uiteindelijk viel het weer enorm mee; we vielen al vlug de Albullapas aan, een klim van 30 km met 1500 hms en de top op 2325 m. Hoogtepunt tijdens de klim was een knappe vrouwelijke cycliste die iedereen vlot het nakijken gaf. Enkel Wimmeken ontdekte bij zichzelf onvermoede krachten en slaagde er in om (eventjes) in haar ....wiel te blijven zitten.  Boven werden de windvestjes aangetrokken voor de afdaling en na een korte afdaling was het schaft.
Bleek dat het Etienne zijn verjaardag was en dat hebben de Zwitsers geweten: gans de dag schalden de hip hip hips en de "er is er een jarig hoera,hoera's door berg en dal , en ei zo na werd er zelfs een hups sprongetje gedanst.

Over immer prachtige decors  ging het dan verder, eerst over de Berninapas over opnieuw 3215 hms  en tot slot was er de nijdige slotklim over de Forcola di Livigno, opnieuw over de 3200 m waar we tevens Italie binnenreden.
Daarna een ongemeen winderige (nee, we hebben het niet over de Sven) afdaling naar Livigno.

Het hotel Marzia is het mooiste logies  tot nu toe en er was zelfs mogelijkheid tot massage, waar de krul en ikzelf dan ook dankbaar en verwachtingsvol gebruik hebben van gemaakt; man, man, ik wist niet dat een vrouw mij ooit nog zo zeer zou kunnen doen. Hopelijk heeft het morgen zijn, positief, effect.

Vandaag 101 km aan een gemiddelde van 21,5 km/u  voor 2500 hms.

Morgen staat letterlijk het hoog(s)tepunt van de reis op het programma met de 2758 m hoge Stelvio op het parcours van 156 km tussen livigno en San Leonardo in Passiria.

Dag 2: Einsiedeln - Valbella, vrij 13/06/2014

Gisteravond nog een spectaculair onweer met hagelstenen meegemaakt, daarna met zijn allen in "den beestenwagen" naar den Thai (heel lekker gegeten) en om 10 u lagen de meesten onder ons al in hun bedje.

Vandaag opgestaan met een prachtig zonnetje.
Na een vluchtige controle van het parcours, besliste Etienne gedecideerd eens een paar kilometertjes mee te rijden; pas vertrokken en na een prachtige passage over de Sihlsee ging het onmiddelijk flink naar omhoog. De percentages gingen gedurende 5 km nauwelijks onder de 10 procent (tot 14 max) en Etienne, die met een 39 vooraan rijdt en nauwelijks kilometers in de benen heeft dit jaar, zag alle kleuren van de regenboog; om van het gekreun en gehijg nog te zwijgen.
Eenmaal de top bereikt,  kon hij nog net de gevleugelde woorden uitbrengen "ik em de grootste stommiteit van de reis begaan".

Vandaag had Geert P aan de mountainbikers gedacht en we hebben zelfs een extra klimmetje gemaakt om hen te plezieren: De keuze voor het klimmetje extra te gaan werd unaniem genomen (Etienne had het niet goed begrepen)  en na 2 km klimmen aan 12 % bleek de afdaling een mtb-parcours voor gevorderden.
Tot grote frustratie van Etienne hebben we dan maar rechtsomkeer gemaakt voor 2 km bergaf aan uiteraard
12 %.

Carina die alleen voor de catering instond vandaag had zichzelf echt overtroffen. Ze stond ons op te wachten aan een pittoresk wit kerkje. De tafel stond gedekt in de schaduw van kersenbomen met plukrijke vruchten en ze had zelf gedacht aan diegenen die wat overtollig gewicht kwijt wilden: er waren zelfs Zwitzersnette toiletten voorzien. Etienne: de lat ligt hoog voor morgen!

Na de middag stond de eerste échte col op het programma:de Lenzerheidepas met 14 km voor 1000 hms naar de jeugdherberg waar we zouden verblijven. Tom en Geert waren eens te meer niet te houden en de rest van het deelnemersveld werd behoorlijk uiteengeranseld. Vermeldenswaard is nog de offday van de Galliër, die zelfs door den Scherpen werd bijgehaald en achtergelaten en de remonte van Geert P, onze wizz.

De  meesten onder ons werden echter opnieuw met de neus op de feiten gedrukt; klimmen is niet altijd leuk; uitgezonderd dan voor Jo Frituur, die gezwind en op zijn gemakske boven kwam als was het een gezondheidswandelingetje, weliswaar op een goed half uur van de eersten.

Eenmaal aangekomen, was er nog een fikse regenbui, maar daar heeft het pastafestijn zeker niet onder geleden (behalve dan voor de Galliër, die, sedert zijn 2de bijnaam "den Dikken", duidelijk kleinere porties neemt).

Vandaag 125 km aan 23,5 km/u gemiddeld voor 2130 hms.

Morgen Italië binnen naar Livigno met drie zware cols op het programma.